16 lutego 1919 podpisano traktat w Trewirze, kończący zwycięskie Powstanie Wielkopolskie

Spełnienie tych postulatów było możliwe jedynie poprzez wywołanie konfrontacji zbrojnej z Prusakami. Polska umacniająca swoją niepodległość nie była w stanie udzielić powstańcom efektywnej pomocy wojskowej. Byli oni skazani na własne siły, które wzmacniane były przez silne poczucie patriotyzmu i związku z Ojczyzną. Poznaniacy gotowi byli ponieść daninę krwi, aby przyłączyć swoją ziemię do odrodzonego po 123 latach Państwa.

Ostatecznie Niemcy zawarły z aliantami traktat w Trewirze na mocy, którego zobowiązywali się do natychmiastowego zakończenia jakichkolwiek działań zaczepnych przeciwko Polakom. Ogromny wpływ na sztywne stanowisko Ententy miał Roman Dmowski, który wpłynął przede wszystkim swoim referatem na marszałka Ferdynanda Focha. Przekonał sojuszników, że konflikt polsko-niemiecki jest przedłużeniem zaborczych dążeń Berlina, co odnosiło się głównie do Powstania Wielkopolskiego.

Powstanie było jedynym, zwycięskim zrywem narodowym, zakończonym pełnym sukcesem oraz realizacją wszystkich, założonych uprzednio celów. Co istotne wszyscy uczestnicy ówczesnych walk przeciwko Niemcom zostali umieszczeni na liście „wrogów Rzeszy". Już podczas trwania kampanii wrześniowej byli aresztowani przez hitlerowców i rozstrzeliwani.